Niepozorne owady w przełomowym badaniu. Woliński Park Narodowy azylem dla niezwykle rzadkich chrząszczy
Najnowsza publikacja naukowców z Katedry Entomologii i Fitopatologii Leśnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu pt. „Przyczynek do poznania chrząszczy saproksylicznych Wolińskiego Parku Narodowego” stanowi pierwszą po II wojnie światowej próbę całościowego rozpoznania gatunków związanych z martwym drewnem na terenie parku. Niesie za sobą przełomowe odkrycia, które jeszcze bardziej podnoszą wartość ekosystemu naszego parku narodowego.
Badacze zinwentaryzowali 45 gatunków chrząszczy saproksylicznych (związanych z martwym drewnem) należących do 16 rodzin, co już samo w sobie pokazuje bogactwo wolińskich lasów. Jednak to skala i charakter odkrytych populacji sprawiają, że wyniki badań mają znaczenie ogólnopolskie.
W publikacji stwierdzono istnienie jednej z największych i najbardziej stabilnych populacji pachnicy dębowej (Osmoderma eremita s. l.) w Polsce. Gatunek ten, objęty ścisłą ochroną oraz wpisany do Dyrektywy Siedliskowej UE, należy do najważniejszych wskaźników jakości lasów o cechach naturalnych. W samym Obwodzie Ochronnym Wicko badacze zidentyfikowali ponad 150 aktywnych stanowisk tego chrząszcza. Taka koncentracja osobników to rzadkość w skali kraju i Europy.
Badania przyniosły również istotne dane dotyczące bardzo rzadkich gatunków tzw. sprężyków. Pierwszy z nich to Stenagostus rhombeus – chrząszcz o statusie krytycznie zagrożony (CR), uznawany za jeden z najrzadszych w Polsce. Jego obecność została potwierdzona aż w pięciu stałych punktach badawczych, co wskazuje na silną, lokalną populację. Drugi zaś, Stenagostus rufus, to gatunek klasyfikowany jako bliski zagrożenia (NT). Występuje w starych sosnowych i świerkowych drzewostanach.
Chrząszcze saproksyliczne należą do najbardziej wrażliwych grup owadów. Wymagają obecności starych, dziuplastych drzew, wysokiej ilości martwego drewna i stabilnych warunków. Ich liczba gwałtownie spada w lasach gospodarczych, gdzie usuwanie martwych drzew jest częścią rutynowej pielęgnacji. Woliński Park Narodowy dzięki zachowanym fragmentom starodrzewów, bogatym próchnowiskom i ciągłości struktur leśnych, stał się idealnym azylem dla tych owadów.
Naukowcy zaznaczają, że przedstawione wyniki są dopiero pierwszym etapem kompleksowych badań. Ich kontynuacja pozwoli lepiej ocenić dynamikę populacji oraz pełne bogactwo gatunków zamieszkujących Wolińskie lasy.
Źródło: Chrzanowski, A., Kardacz, M., Kuźmiński, R., Chrzanowski, R. (2025). Przyczynek do poznania chrząszczy saproksylicznych Wolińskiego Parku Narodowego. Acta Sci. Pol. Silv. Colendar. Ratio Ind. Lignar., 24(1), 31–37. https://doi.org/10.17306/J.AFW.2025.1.5
Ciszej z tym owadem,ekoterrorysci sie dowiedza to juz calkiem o sciezce rowerowej wzdluż DW 102 mozna zapomniec